ποτέ του δεν προκάλεσε κανένα πρόβλημα.
Ο Γκάλης ήταν ο απόλυτος ηγέτης, καθώς οδηγούσε εκ του ασφαλούς τις ομάδες του στη νίκη. Είτε ήταν ο Άρης, είτε η Εθνική. Ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών έχει ατομικά ρεκόρ, που πολύ δύσκολα θα καταρριφτούν και αυτό από μόνος του αποτελεί ένας μύθος. Πάντως υπάρχουν στιγμές που απέδειξε για πιο λόγο ήταν και είναι αξεπέραστος. Όταν τελείωνε τις προπονήσεις με τον Άρη, δεν έφευγε από το γήπεδο και καθόταν παραπάνω, κάνοντας σουτ και τρέχοντας από τη μια πλευρά του "Αλεξάνδρειου" στην άλλη. Μάλιστα είχε έρθει πολλές φορές σε ρήξη με τον φύλακα του σταδίου, διότι ήθελε κάποια στιγμή να το κλείσει.
Ο άνθρωπος που έφερε τον Άρη στην ελίτ της Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης
Οι δεκαετία του ’80 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η δεκαετία του Γκάλη αλλά και του Άρη. Από το 1981 φανέρωσε τις αρετές του στο σκοράρισμα. Συγκεκριμένα με 1.143 πόντους (μ.ο 43.9) δημιουργεί την μέγιστη επίδοση για μία αγωνιστική περίοδο (χωρίς τα πλέι-όφ) και απέδειξε πως απλά ήταν ένας μεγάλος "μπομπέρ" που θα καθείλωνε .
Όμως ένα παιχνίδι που έχει γραφτεί στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και σημειώθηκαν αρκετά ρεκόρ ήταν αυτό του Άρη με τον Ιωνικό Νικαίας. Σε αυτήν την αναμέτρηση ήταν η μεγάλη κόντρα Γκάλη εναντίoν Γιαννάκη. Νικητές ήταν οι «κίτρινοι», με τον «Nick the Greek» να ολοκληρώνει το ματς με 62 πόντους, αποτελώντας μάλιστα και ατομικό ρεκόρ, ενώ ο μέχρι πρότινος προπονητής του Ολυμπιακού είχε σταματήσει στους 73.
Αθροιστικά στη 15χρονη καριέρα του και σε σύνολο 385 αγώνων στο ελληνικό πρωτάθλημα, πέτυχε συνολικά 12.857 πόντους, έχοντας τον εκπληκτικό μέσο όρο πόντων των 33.4 πόντων ανά αγώνα, κάτι που δεν έχει ξεπεραστεί και πολύ δύσκολα θα υπάρξει παίκτης που θα τρο καταφέρει, έστω να το φτάσει. Ημερομηνία ορόσημο αποτελεί η 29 Φεβρουαρίου 1992 όταν στον αγώνα Παγκρατίου- Άρη ξεπέρασε τον αριθμό των 11.030 πόντων του Βασίλη Γκούμα και πέρασε στην πρώτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών.
Μπορεί να θεωρήθηκε μεγάλος σκόρερ, αλλά υπήρχε και μία στιγμή που σίγουρα θα ήθελε να ξεχάσει. Η χειρότερη αγωνιστικά μέρα του καταγράφετε η 18η Απριλίου του 1994 όταν στο κλειστό της Νέας Σμύρνης στην αναμέτρηση Πανιωνίου-Παναθηναϊκού στη φάση των πλέι-όφ, για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν κατάφερε να σημειώσει ούτε έναν πόντο. Λίγο αργότερα ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τα παρκέ.
Ο μεγάλος αυτός παίκτης άφησε το στίγμα του και στο πλαίσιο των μεγάλων ευρωπαϊκών διοργανώσεων που έλαβε μέρος (Κύπελλο Πρωταθλητριών, Κύπελλο Κόρατς), κατά κύριο λόγο με τον Αρη και προς το τέλος την καριέρας του με τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, οι «κίτρινοι» την περίοδο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και μέχρι και την έναρξη του '90 ανήκαν στην ελίτ των ομάδων της Γηραιάς Ηπείρου.
Η πρώτη μεγάλη στιγμή στα ευρωπαϊκά σαλόνια έρχεται το 1985. Στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κόρατς, ο Άρης, μετά από εντυπωσιακή πορεία φτάνει στα ημιτελικά, όπου αντιμετωπίζει την περίφημη ιταλική ομάδα Τσάο Κρεμ Βαρέζε. Στους διπλούς αγώνες που ακολουθούν η ομάδα της Θεσσαλονίκης θα αποκλειστεί αλλά μνημειώδης θα μείνει η παρουσία του στον επαναληπτικό της Ιταλίας, όταν και αγωνίστηκε με σπασμένο δάχτυλο μετά από σύγκρουση που είχε με τον Νίκο Φιλίππου στην προπόνηση παραμονή του πρώτου αγώνα, στον οποίο και δεν αγωνίστηκε. Έστω και με ένα χέρι κατάφερε να σκοράρει 17 πόντους.
Το 1987 για το Κύπελλο Πρωταθλητριών και στην αναμέτρηση Αρης-Τρέισερ Μιλάνου κάνει τον μεγάλο Μπόμπ Μάκαντου να υποκλιθεί στο ταλέντο του, με τους 44 πόντους ποιυ σημειώνει και την γενικότερη εμφάνιση όλης της ομάδας, στην νίκη με το εντυπωσιακό 98-67. Βέβαια τον θρίαμβο ακολούθησε η καταστροφή και ο αποκλεισμός στον επαναληπτικό με το εφιαλτικό 83-49. Μάλιστα ο Αμερικανός παίκτης τόνισε πως τέτοιον παίκτη δεν έτυχε ούτε στους μεγάλους Μπόστον Σέλτικς.
Την τριετία 1988-1990 ακολουθεί η μεγαλειώδης πορεία με τις διαδοχικές προκρίσεις στον νεότευκτο θεσμό του FINAL-FOUR της Ευρωλίγκα. Το 1988 στη Γάνδη του Βελγίου ο Άρης μένει 4ος, αφού αποκλείεται στον ημιτελικό από τη μετέπειτα νικήτρια Τρέισερ, ενώ χάνει και από την Παρτιζάν του τότε παίκτη Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον μικρό τελικό.
Το 1989 στο Μόναχο ο Άρης, και κατ' επέκταση ο Γκάλης, χάνει τη μεγαλύτερη ευκαιρία να διεκδικήσει τον Ευρωπαϊκό τίτλο και έτσι θα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που θα γινόταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Χάνει τον ημιτελικό από την Μακάμπι, μετά από τον καυγά Γιαννάκη-Μαγκί και φεύγει με την γλυκόπικρη γεύση της 3ης θέσης, αφού στον μικρό τελικό κερδίζει την Μπαρτσελόνα. Το 1990 ίδια γεύση με το 1988 με 4η θέση μετά τις ήττες από Μπαρτσελόνα και Λιμόζ.
Το 1994, ως παίκτης του Παναθηναϊκού, πλέον, μετέχει και σε τέταρτο FINAL-FOUR, εξίσου όμως άτυχο, καθώς χάνει στον ελληνικό εμφύλιο του ημιτελικού από τον Ολυμπιακό, του για χρόνια προπονητή του στον Άρη Γιάννη Ιωαννίδη.
Ο σπουδαίος αυτός παίκτης λοιπόν δεν κατάφερε να κατακτήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο σε συλλογικό επίπεδο αλλά άφησε την παρακαταθήκη του ως μεγάλος σκόρερ καθώς σε σύνολο 148 αγώνων στην Ευρώπη πέτυχε 4.846 πόντους που μεταφράζετε σε ένα μέσο όρο πόντων 32,7.
Έφερε την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης
Βλέποντας οι άνθρωποι της τότε ομοσπονδίας, το εκπληκτικό χάρισμα του Νίκου Γκάλη, κινητοποιήθηκαν με αστραπιαίες κινήσεις να του βγάλουν ελληνικό διαβατήριο και να συμμετάσχει με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Σε αυτά τα 20 χρόνια, πήρε πολλές χαρές, αλλά μοίρασε κιόλας σε όλους τους Έλληνες.
Στις 06/05/1980, στο πλαίσιο του προολυμπιακού τουρνουά του Βεβέ της Ελβετίας και με προπονητή τον Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, κάνει την πρώτη του εμφάνιση με τη «γαλανόλευκη», στον αγώνα Σουηδία-Ελλάδα 79-71. Από την πρεμιέρα του έδειξε τα εκπληκτικά του χαρίσματα, σημειώνοντας 25 πόντους.
Από το ντεμπούτο του με την Εθνική το 1980, μέχρι και το «κύκνειο» άσμα του το 1991 το όνομα του Γκάλη είναι συνδεδεμένο με μεγάλες επιτυχίες. Έλαβε μέρος σε 4 πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα: 1983 Ναντ (Γαλλία), 1987 Αθήνα (Ελλάδα) που αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, 1989 Ζάγκρεμπ (Γιουγκοσλαβία) κατακτώντας τη δεύτερη θέση στη «γηραιά ήπειρο», 1991 Ρώμη (Ιταλία), σε ένα Παγκόσμιο (1986 Ισπανία), σε 3 προολυμπιακά πρωταθλήματα: Βεβέ (Ελβετία-1980), Παρίσι (Γαλλία-1984), Ντέν Μπός (Ολλανδία-1988) και σε Τσάλεντζ Ράουντ και Βαλκανιάδες.
Ρεκόρ που δύσκολα καταρρίπτονται
Τα επιτεύγματα του με το εθνόσημο στο στήθος ήταν πολλά και δύσκολα κάποιος αθλητής στις μέρες μας θα βρεθεί να τα ξεπεράσει.
Συγκεκριμένα:
Ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ και στα 4 Ευρωμπάσκετ που έλαβε μέρος, κάτι που μόνο ο μεγάλος Γιουγκοσλάβος Ροντιβόι Κόρατς κατάφερε πριν ή μετά.
1) Ήταν πρώτος σκόρερ στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας όπου η Εθνική μας ομάδα κατέλαβε την 10η θέση. Μάλιστα στον αγώνα με τον Παναμά πέτυχε 53 πόντους, επίδοση που ήταν η κορυφαία του με την γαλανόλευκη φανέλα.
2) Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αλησμόνητο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987 μαζί με τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου, τον Φασούλα τον Καμπούρη και τα άλλα χρυσά παιδιά. Σε όλη την διοργάνωση σημείωσε 296 πόντους (φυσικά 1ος σκόρερ) με μέσο όρο 37 πόντους ανά αγώνα. Στο «χειρότερο» του παιχνίδι κόντρα στην Ισπανία έβαλε... μόνο 35 πόντους.
3) Την ίδια χρονιά ψηφίζεται κορυφαίος αθλητής στην Ελλάδα και δέκατος αθλητής σε όλο τον κόσμο
4)Το 1989 κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ, χάνοντας στον τελικό από την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία, έχοντας, όμως, προλάβει να δώσει μια ανεπανάληπτη παράσταση στον ημιτελικό όταν σχεδόν μόνος του κέρδισε την ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης.
5)Το 1991 στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμη τα δυο παιχνίδια κόντρα στην Τσεχοσλοβακία αναδεικνύονται γι' αυτόν τον μεγάλο παίκτη σημαδιακά.
Συνολικά, με την Εθνική Ελλάδος είχε 168 συμμετοχές (99 νίκες - 68 ήττες), πέτυχε 5.130 πόντους κάτι που μεταφράζεται σε έναν μέσο όρο 30,5 πόντων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου